त्यो माघ १९ !

त्यसबेला म अस्कलमा पढ्थेँ । लैनचौरमा बस्थेँ । खाना पकाउँदै रेडियो सुन्दै थिएँ । रेडियो बोल्यो, श्री ५ बाट १० बजे महत्त्वपूर्ण सम्बोधन बक्स हुँदैछ । कलेज दिउँसोको थियो । के सम्बोधन हुँदैछ भनेर रेडियोमा कान थापेर बसे । राजाले शासन सत्ता आफ्नो हातमा लिए भनेर थाहा पाएँ । लौ साथीहरुले पक्कै सुनेका छैनन्, आज गफ दिनलाई दामी बिषय पाइयो भन्ने भन्दा बढ्ता दिमागमा केही थिएन । भर्खर बि एस्सी पढ्न सुरु गरेको अल्लारे ठिटो त थिएँ म । मलाई गफ दिन पुग्ने गरी बिषयहरु जाने पुग्थ्यो । मलाई राजाले शासनसत्ता हातमा लिएर के नै फरक पर्थ्यो र ? तर सम्बोधन सुनिसकेर बाहिर निस्कने बित्तिकै फरक थाहा भयो । अघिल्लो दिनसम्म बिन्दास रहेको गल्ली डराए जस्तो देखियो । हेर्छु त गल्लीदेखि नै पोसाक र बन्दुकमा तैनाथ सेनाहरु लामबद्ध छन् । डराई डराई कलेज पुगेँ । कोठा छेउदेखिको सेनाको लाईन क्याम्पसको गेटसम्म पनि टुक्रिएको थिएन । गेटमा सेनाको सानो टुकुडी नै बसेको रहेछ । तिनले किताबका झोला खोतलखातल पारे । गोजी गोजी चेक गरे । जुत्ता खोलेर देखाईयो । हात दुबै माथि पारेर शरिरको जाँच गराईयो । त्यतिञ्जेलको झांगलझुंगलमा चेतना गायब । कतिबेला डेरा पुगेर ढोकाको चुकुल बन्द गरेर बसुँ भन्ने अरु केही सोचिएन । त्यो दिन पुरै क्याम्पस अस्तव्यस्त भयो । हामी सबै चुपचाप घर फर्कियौँ ।

भोलीपल्ट देखी त्यो रुटिनै भयो । त्यसै दिन देखि मज्जाले थाहा पाइयो, शासन व्यवश्थाले व्यक्तिलाई पनि निकै असर पार्दो रहेछ भन्ने ।



सबैलाई थाहा छ, त्यसपछि राजामान्ने दलहरु र माओवादी मिले । आन्दोलन भयो । राजा मान्ने दलहरु पनि राजा फ्याल्नेमा पुगे । निरकुंशताले घुँडा टेक्यो । नेपालबाट राजतन्त्र सदाको लागि बिदा भयो र गणतन्त्र आयो । तर त्यो माघ १९ सबैका दिमागमा रहेको छ । सायद सबैले त्यो डर, त्रास महसुस गरेका थियौ । सबैमा डर थियो र हामी एक जुट थियौँ ।

आज छिन्नभिन्न छौ । दल, गुट, जात भन्दै टुक्रिएका छौं । त्यो माघ १९ पछि निकै सकारात्मक परिवर्तनहरु भएका छन् । देशमा गृहयुद्ध अन्त्य भयो, संविधानसभाको निर्वाचन भयो, शासनसत्ता जनतामा आयो । भन्नलाई त धेरै परिवर्तन भएका छन् । तर यतिले पुग्दैन । जनतालाई यस्ता कुराले भन्दा पनि भान्सामा ग्यास नभएका कुराले असर पार्छ । स्वतन्त्र भएर काम गर्न नपाउँने कुराले असर पार्छ । त्यस्ता कुराको चाँडो भन्दा चाँडो सम्बोधन हुनु पर्ने हो ।

समग्रमा ऊबेला माघ १९ र अहिले माघ १९ को सेरोफेरोमा आकाश जमीनको फरक भएपनि जनताको निराशा, अभाव र छटपटी भने साम्य भएको छैन । मात्र त्यो निराशा र छटपटी अर्को स्वरुपमा बदलिएको छ ।

· सात वर्षअघि राजाको जगजगी थियो । माओवादी जंगलमा र अरु दल निरिह थिए । अहिले परिस्थितिले कोल्टे फेरेको छ । अहिले राजा नागार्जुनको जंगलमा छन् । अरु दल सत्ता, सदन र सडकमा बाँडिएका छन् ।

· सात वर्षअघि माघ १९ को सेरोफेरोमा राजतन्त्रवादी बाहेकका दलहरु एकठाउँमा उभिनखोज्दै थिए । सबैको लक्ष्य सत्ताभन्दा प्रजातन्त्र थियो । तर अहिले सबै चारतिर बाँडिएका छन्, संविधानभन्दा सत्ता सबैको लक्ष्य हुन थालेको छ ।

· सात वर्षअघि माघ १९ मा सञ्चारको अभाव थियो । टेलिफोन र मोबाइल काटिएका थिए । तर अहिले सञ्चार फस्टाएको छ, अरु सबै कुरामा अभावजस्तै देखिन्छ । ग्यास, बिजुली, पानी, पेट्रोल, डिजल सबैको अभाव छ । फोन, टेलिफोन, ईन्टरनेट जस्तै अरु आमसञ्चारका माध्यम भने फालाफाल छन् ।

· ऊबेलाको माघ १९ मा एकजना मात्रै राजा थिए । तर अहिले दलैपिच्छेका हरेक शीर्ष नेता आफूलाई ‘राजा’ जस्तो ठान्छन् । पहिलेका एउटै राजाले भन्दा अहिलेका धेरै राजाले हैरान बनाए भनेर गुनासो गर्नेहरुको पंक्ति लामो हुन थालेको छ । (स्रोत)

तपाईले राजाले कु गरेको कसरी थाहा पाउँनु भयो ? त्यसपछिका तपाईका अनुभव कस्ता रहे ? कमेन्टमा लेख्नुहोस् है ।