दुरताको पीडा

-विकाश तिमल्सिना-

“फोन गर्दै गर्नु है ।”

“आ के फोन गर्नु ? को हौ र तिमी ? बोल्ने भए तिमी फोन गर, म बोलिदिउँला ।”

छुट्टिने दिन मलाई गाडीमा चढाउँन आउँदा भएको उसको र मेरो सानो संवाद हो यो । मैले ख्यालख्यालैमा भनिदिएँ, ‘के फोन गर्नु भनेर ।’ मैले यो पनि भनिदिएँ कि ‘तिमी को हौ र भनेर’ , उसले सुनिरही । केहि प्रतिक्रिया नै नजनाई । सायद उसलाई थाहा छ, म उबाट टाढा भए पनि दुरताको महसुस गर्न सक्दिन भन्ने । बिना सञ्चार रहन सक्दिन भन्ने । यसैले उसले कुनै अबरोध बिना नै मेरो कुरा भनि सक्न दिई । उ बुझ्छे, मेरो ओठको शब्द र मुटुको धड्कनमा कति फरक छ ?

बिदाईको क्ष्यण पनि अचम्मको हुन्छ । त्यो बेलाको भावना प्रसव वेदनामा रहेकी कुनै युवती झै पिडादायी हुन्छ । कँहि जाने कुराको खुसी त छदैछ । पछि फर्केर आउँदा पाइने आत्मियता त छदैछ तर पनि छुट्टिनु पर्ने विवशताले मुटु चिरिन्छ ।

मलाई थाहा थियो, उ मेरो जीवनको अभिन्न अंग हो । मलाई थाहा थियो, उ बिना मलाई धेरै गा¥हो हुन्छ । तर जब गाडी छुट्ने बेला उसँग बिदाईको हात हल्लाउँने बेला भयो तब थाहा पाएँ उ मेरो मुटु बनिसकिछ । उ मेरो सास बनिसकिछ, जसलाई छाड्दा जीवन बिहिन हुनु पर्ने रहेछ । आँखामा आँसु भरियो । कसैले देख्ला कि भन्ने डर उत्तिकै छ । गलामा केहि अड्किए जस्तै भयो । केहि बोल्न सकिन । जति उ बाट टाढा हुन्छु । लाग्छ, मुटु छोडिदैछ मेरो शरिरबाट । मृत्युको एक किसिमको अनुभव गरे मैले । हिडिरहेको गाडीबाट फाल हाली उसलाई अगांल्न मन लाग्यो । चिच्याएर एक पल्ट उसलाई बोलाउँन मन लाग्यो । तर लाचार म आफ्नै मुटु छोडी अन्तै दौडिरहे …………….।